Bunun nedeni, genel tecrit esnasında işlerin kaybetmiş olan işçiler için sağlık hizmetleri ve gelir güvenliği ihtiyacının artması ve kriz nedeniyle GSYH’nin küçülmesidir.

Düşük gelirli ülkelerde durum özellikle umutsuzdur; anılan açığı kapatmak için bu ülkeler GSYH’lerinin yaklaşık %16’sını -yaklaşık 80 milyar ABD Doları- harcamak zorundadır.

Bölge temelinde, açığı kapamanın nispi yükü, Orta ve Batı Asya, Kuzey Afrika ve Sahraaltı Afrika’da özellikle yüksektir (GSYH’lerinin %8 ila 9’u).

COVID-19 krizinden önce dahi, küresel toplum, son küresel felaketin -2008 mali krizi- hemen sonrasında taahhüt etmiş olduğu sosyal koruma alanında yasal ve politika taahhütlerini yerine getirmiş değildi.

COVID-19 krizinin ekonomik etkisini azaltmaya yönelik ulusal ve uluslararası önlemler kısa vadeli finansman yardımları sağladı. Bazı ülkeler, sosyal korumayı genişletmek için mali imkanları artırmak amacıyla yenilikçi kaynaklara başvurdular: Büyük teknoloji şirketlerinin ticari faaliyetlerine vergi koyma, çokuluslu şirketleri tekbiçim vergilendirme, mali işlemler veya havayolu ücretlerine vergi koyma gibi. Çalışmaya göre, kriz devam ederken getirilen kemer sıkma önlemleri karşısında, bu çabalar he zamankinden daha zorlu ilerliyor.

ILO Sosyal Koruma Departmanı Direktörü Shahrashoub Razavi konuyla ilgili olarak “Düşük gelirli ülkeler, herkes için temel gelir güvenliği ve temel sağlık hizmetine erişim sağlamak için GSYH’lerinin yaklaşık %16’sına karşılık gelen 80 milyar ABD Doları yatırım yapmak zorunda. Yurtiçi kaynaklar yeterli değil. Yıllık finansman açığını kapatmak için, küresel dayanışma esasıyla uluslararası kaynaklara ihtiyaç var.” diye konuştu.

ILO’ya göre, uluslararası seferberlik ulusal çabaları desteklemeli. Uluslararası mali kurumlar ve kalkınma işbirliği ajansları, gelişmekte olan ülkelerin bu krizin etkileriyle baş etmelerine yardım amacıyla birtakım mali paketler yaratmış durumda, ancak özellikle düşük gelirli ülkelerde olmak üzere, finansman açığını kapatmak için daha fazla kaynak gerekiyor.